Het hotel was volgeboekt, wist de receptionist ons te vertellen. En alle hotels in de omgeving ook. Hij had nog wel een ‘magnifique’ zolderkamer beschikbaar. Read More
La belle vie
All posts by Romy
Dolce far niente
Het groepje vrouwen dat het hippe koffietentje binnen komt, kijkt me iets langer aan dan gebruikelijk is. Ik heb net een te grote hap van mijn chocolade muffin genomen en veeg de kruimels van mijn mond. Read More
Dochterlief schrijft #5: Camp Nanowrimo & waar is de lol gebleven?
Time flies when you’re having fun. De dagen zijn voorbij gevlogen sinds ik vorige maand op de blog aankondigde dat ik al mijn vrije tijd in het schrijven van mijn kinderboek wilde stoppen. Tijd voor een kleine update! Read More
Vriendelijke stad
‘Wij zijn aangekomen op Utrecht Centraal. Denkt u aan uw eigendommen en vergeet u ze ook niet mee te nemen?’ Jarenlang reisde ik met de trein van het oosten naar het westen. Als je in Twente woont- om precies te zijn in de eindbestemming van dezelfde Intercity -mag je Utrecht best het westen noemen. Read More
Het is tijd…
Het was vroeg lente in februari. De zon scheen rijkelijk toen mijn man en ik samen in Utrecht waren. Samen liepen we over de Oudegracht, lunchten we met taart en doken we een kinderboekenwinkel in. Read More
Favorieten uit mijn boekenkast #3: Het huis met de geesten- Isabel Allende
Als er een boek uit mijn boekenkast is waarvan ik de eerste zin uit mijn hoofd kan citeren, dan is het ‘Het huis met de geesten’ van Isabel Allende. Een echte klassieker!
Barrabas is van over zee bij ons gekomen, schreef het meisje Clara in keurig schoonschrift. – Isabel Allende, Het huis met de geesten
Dit boek kwam in de Nederlandse vertaling uit in 1985, ontdekte ik toen ik het er voor dit artikel bij pakte. De debuutroman van Isabel Allende verscheen echter al in 1982. ‘Het huis met de geesten’ is dus gewoon al 36 jaar oud! Ik kocht het boek zelf rond mijn 20e. Dat betekent dat deze variant al bijna 20 jaar bij mij op de boekenplank staat. Ik ga geloof ik maar niet al te lang over deze jaartallen nadenken…
Waar gaat ‘Het huis met de geesten’ over?
De roman beslaat het leven van vier generaties in Zuid-Amerika in de loop van de 20e eeuw. Esteban Trueba is een man die dankzij zijn harde werk en veel geluk zijn armoedige afkomst ontgroeit. Hij ontmoet de beeldschone Rosa del Valle. ‘Geen enkele man’, zei Rosa’s moeder ooit, ‘voelt zich sterk genoeg om Rosa zijn hele leven te verdedigen tegen de begeerte van andere mannen.’ Esteban laat niets aan het toeval over en wint haar hart, maar hun geluk is van korte duur. Door een noodlottig ongeval komt Rosa te overlijden.
Esteban valt vervolgens voor het zusje van Rosa, de minder mooie maar mysterieuze Clara. Ze voelt zich thuis in de wereld van het bovennatuurlijke en heeft daardoor iets intrigerends en ongrijpbaars over zich. Esteban en Clara trouwen. Ze raakt zwanger van hem en baart dochter Blanca, waarna het gezin wordt uitgebreid met de tweeling Jaime en Nicolás. Elk jaar brengen ze de zomermaanden door op het landgoed De Drie Maria’s, op het platteland.
Op het landgoed maakt Esteban met harde hand de dienst uit. Zijn wil is wet en niet alleen zijn gezin is bang voor hem, ook zijn werknemers moeten het ontgelden. Hij belaagt en verkracht zijn vrouwelijke arbeidsters en verwekt hierdoor meerdere onwettige kinderen.
Zijn dochter Blanca wordt het vaste speelkameraadje van Pedro, het zoontje van de rentmeester. Die vriendschap zal uitgroeien tot een hartstochtelijke, maar onmogelijke liefde. Blanca en Pedro krijgen een dochter, Alba, die later het verhaal van haar familie zal optekenen.
Wat vond ik van ‘Het huis met de geesten?’
Isabel Allende beschrijft in ‘Het huis met de geesten’ niet alleen de hoogte-en dieptepunten van een Chileense familie, maar ook het politieke klimaat van Chili, haar land van herkomst. Daardoor heeft het boek veel meer diepgang dan een gemiddelde familiekroniek.
Door haar meeslepende en mooie taalgebruik verweeft ze de politieke gebeurtenissen van het land met de rest van het verhaal zonder dat het saai wordt. Integendeel zelfs: ik las dit boek in een dag uit. Het verhaal bevat veel mystieke elementen en doordat het niet chronologisch wordt verteld, spreekt het alleen maar meer tot de verbeelding.
Wat ik het allermooist vind aan dit boek, en de delen die er op volgden, is dat het uiteindelijk allemaal draait om de vier generaties vrouwen. Esteban Trueba mag dan wel een hoofdpersonage zijn, hij verliest het van de gevoelige, kleurrijke, creatieve en sterke vrouwen in zijn leven. Deze personages spraken me zo aan en gingen zo onder mijn huid zitten dat ik echt diep teleurgesteld was toen ik de verfilming van het boek ging kijken.
Geen van de personages kwam overeen met de personages in mijn hoofd. Vooral Meryl Streep vond ik werkelijk verschrikkelijk in de rol van Clara. Daarnaast was niemand van de sterrencast daadwerkelijk Latino, behalve Antonio Banderas – die ik dan weer muy guapo vond in zijn jonge jaren. Mogen we een remake, por favor?
Het boek zelf heb ik wel tientallen keren gelezen en door het schrijven van dit artikel ga ik dat gewoon wéér doen. Van wie was die quote dat sommige boeken in zijn boekenkast aanvoelen als dierbare vrienden of geliefden? ‘Het huis met de geesten’ is zo’n boek voor mij. Ik moet er gewoon eens in de zoveel tijd weer een kop thee mee drinken. 😉
De film mogen jullie van mij overslaan, maar het boek heeft me betoverd, aan het denken gezet en nooit meer echt losgelaten.
Hou je van familieverhalen, temperamentvolle personages, Zuid-Amerika en geschiedenis? Dan kan ik ‘Het huis met de geesten’ zeker aanraden!
Wat het opschrijven van mijn levensverhaal met mij gedaan heeft
Het is tegenwoordig behoorlijk hip: het schrijven van een boek dat (deels) gebaseerd is op je eigen levensverhaal of dat van een ander. Non-fictie is een populair genre om te lezen, ook van mij persoonlijk.
Een boek over mezelf? Waarom?
Toen ik afgelopen november ging zitten om mijn eerste boek te schrijven, had ik nooit durven vermoeden dat het verhaal dat zich al typende voor mijn ogen zou ontvouwen mijn eigen persoonlijke levensverhaal zou zijn. Dat wist ik pas toen ik het af had. Mijn oorspronkelijke plan was om een roman te schrijven.
Heel verrassend was deze uitkomst aan de andere kant ook weer niet, want ik had op een Schrijfdag met een vrouw gesproken die haar familieverhaal op papier had gezet en ik had diezelfde dag toevallig het boek van Brenda van Es gekregen dat als thema ‘Je levensverhaal schrijven’ heeft. Ik ben meteen de dag erna met de voorbereidingen aan de slag gegaan, zoals het verzamelen van foto’s, het verifiëren van familie-anekdotes over mijn jeugd, losse (verhaal)lijnen kloppend maken en meer van dat soort dingen.
Daar ging ontzettend veel werk in zitten, zeg maar gerust een volle maand. Gelukkig had ik die periode verder weinig om handen, dus ik ging helemaal los. Brenda raadt aan om eerst ALLES op te schrijven wat je te vertellen hebt, maar dan wel gestructureerd. Ik maakte een aantal tijdlijnen. Over twee jaar hoop ik de 40 aan te tikken, dus ik verdeelde de categorieën in 4 decennia en schreef daar alle voor mij belangrijke gebeurtenissen onder. Zo zou langzaam het thema van mijn verhaal zichtbaar worden.
Zwart op wit
Dat sorteren van herinneringen en gebeurtenissen vond ik al ontzettend confronterend. Ik ging me ook hardop dingen afvragen als ‘Waarom zou je nu al je autobiografie willen schrijven? Je bent nog niet eens met pensioen, of überhaupt een bekend persoon van wie mensen dergelijke dingen willen lezen?’ Mijn innerlijke criticus liet behoorlijk van zich horen.
Het enige kloppende antwoord op die vraag was dat ik het zelf belangrijk vond om op te schrijven. Mijn enige lezer, zo wist ik zeker, zou mijn eigen dochter zijn. Ik had sterk het gevoel dat ik het voor haar moest doen. Waarom eigenlijk niet?
Toen brak november aan en ik begon zonder plan te typen. Die 50.000 woorden kwamen er. Vijftigduizend woorden over mezelf, rauw en ongefilterd. Ik had mijn persoonlijk opgestelde schema uit het boek van Brenda van Es gebruikt en ik had bijna mijn hele leven uitgetypt. Daar stond het, zwart op wit.
Ik durfde het niet te herlezen. Sterker nog, ik besloot dat het verhaal door niemand gelezen moest worden. Ik kon anders net zo goed mijn hart uit mijn borst rukken en medium gebakken aan de lezer opdienen, met een passend glas wijn ernaast à la Hannibal Lector. De naakte waarheid is namelijk niet sociaal wenselijk of Instagramwaardig. Het is ook vaak verdrietig, complex en lelijk, net zoals het leven zelf. Ik had mijn kind een soft focus versie van mezelf willen geven, maar op papier stond een vrouw van vlees en bloed. Wat had ik gedáán?!
Wat het schrijven van mijn levensverhaal mij vooral geleerd heeft, is om eerlijk en liefdevol naar mezelf te zijn.
Spoken verslaan
Wat ik gedaan had, was korte metten maken met de spoken uit mijn verleden. Of althans, ik had de spoken beschreven, en vervolgens kon ik met ze dealen. Soms letterlijk, door met mensen gesprekken aan te gaan over dingen die naar boven kwamen drijven. Vaak ook symbolisch, door dingen of gebeurtenissen te herleven en ze vervolgens, hoe misselijkmakend cliché het ook mag klinken, definitief een plek te geven.
Door het schrijven van mijn levensverhaal kon ik mijn grootste angsten onder ogen komen en uitspreken naar anderen. Ik kon onuitgesproken verdriet (h)erkennen en uiten. Niet zelden huilde ik mijn ogen uit mijn hoofd tijdens het schrijven. Gelukkig was het niet alleen maar heftig. Ik kon ook mijn leukste en mooiste herinneringen opnieuw beleven en ik leerde ook wat mijn echte dromen en verlangens waren. Maar wat het schrijven van mijn levensverhaal me vooral geleerd heeft, is om eerlijk en liefdevol naar mezelf te zijn.
Op oude foto’s van mezelf, waarop ik de leeftijd van mijn dochter heb, zag ik een vrolijk en gelukkig meisje, nog onwetend van wat het leven haar zou brengen. Dat meisje heb ik toegelaten en omarmd, getroost en vooral ook erkend, door haar levensverhaal op te schrijven. Ik heb haar in de ogen gekeken, mijn volwassen versie door haar ogen gezien, en die versie bij voorbaat vergiffenis en heel veel liefde geschonken. Het was het meest kostbare cadeau dat ik mezelf ooit heb gegeven. Na het schrijven viel er een zware last van mijn schouders en ik ben er heel trots op dat ik het gedaan heb.
Of dit boek ooit uitgegeven gaat worden? Geen idee. Binnenkort ga ik het in ieder geval herschrijven, en kijken of het wat meer vorm kan krijgen. Zodat mijn kind als ze volwassen heeft iets tastbaars van haar moeder heeft. Dat lijkt me al een mooi doel om mee te beginnen.
Ik kan iedereen die dezelfde ambitie heeft, aanraden om het boek ‘Zo doe je dat: je levensverhaal schrijven’ van Brenda van Es te kopen!
*Dit artikel is tot stand gekomen door mijn eigen enthousiasme, niet door sponsoring.
Buikhonger
Het is nog heel erg vroeg in de ochtend als ze naast me staat. Ze moest hoesten en had dorst. Na een slokje drinken wil ze even in ons grote bed. ‘Kom maar hier liggen,’ fluister ik en klop op de plek aan mijn rechterkant. Read More
Vitamini-verlangens
Net als elk ander kind in de leeftijd van 2 tot 10 jaar oud, spaart mijn dochter Vitamini’s. Vorig jaar kwam ik nog onder de hype uit, dit jaar streek ik met mijn hand over mijn hart en nam de zegeltjes aan om voor 1 knuffel te kunnen sparen. Met verstrekkende gevolgen, want nu wil mijn kind ze allemaal hebben. Read More
Do it the Artists’ Way: een gevoel van overvloed terugvinden
Geld: je kan niet zonder, toch? Iedereen heeft rekeningen te betalen. Maar wist je dat je houding naar je financiën toe van invloed kan zijn op je creativiteit? In week 6 van the Artists’ Way gaat het over het onderzoeken van je eigen ideeën over geld en overvloed. Read More