Author

Romy (1980) droomde als kind al dat ze schrijfster zou worden, dus is nu eindelijk Haar Boek aan het schrijven. Ze is verder gek op series kijken, boeken lezen, hard meezingen met de radio (wel als ze alleen is) en lekker eten.

All posts by Romy

Pik een korreltje mee op ‘t Veluws Zandsculpturenfestijn

14 juni 2019
by Romy

Oké, fout woordgrapje. Maar goed: een aanrader is het wel, ‘t Veluws Zandsculpturenfestijn. De kleuter en ik vermaakten ons er prima! Ik geef een impressie door middel van een fotoblog.

Mijn dochter zit nu in zo’n fase dat ze zoveel mogelijk kennis wil vergaren. Ze is bijvoorbeeld enorm geïnteresseerd in andere landen en culturen. Boften wij even dat het thema van ‘t Zandsculpturenfestijn 2019 ‘Reis rond de wereld’ is!

Achter de kassa zat een dame in stewardessenoutfit om onze tickets te controleren. Leuk detail voor jonge kinderen! Daarna stapten we een gang in die deed denken aan een vliegtuigslurf en kon de trip om de wereld beginnen.

Al snelwandelend genomen. Best knap nog, toch?

We begonnen met een imposante skyline van allerlei belangrijke gebouwen over de hele wereld. Niet dat mijn kleuter hier echt oog voor had; zodra ze een museum of tentoonstelling binnen komt maakt ze er een sport van om op standje Speedy Gonzales het gehele traject in 5 minuten af te leggen. Ik vond het in ieder geval enorm veelbelovend; en dat bleek ook zo te zijn.

Rustgevend.

Zo is er onder andere een gedeelte waarin je je onder water waant, met echte en ‘nepzandvissen’, zoals mijn kleuter ze noemde. Erg mooi gedaan, en in het donker, dus extra spannend.

Gelukskat

De zandsculpturen bevinden zich zowel binnen als buiten en je loopt een vaste route. Deze kat moest ik met het oog op onze Aziatische roots natuurlijk vastleggen.

Detail van een groot kasteel, waarvan ik de naam vergeten ben omdat ik achter een 5-jarige aan moest rennen.

Het leuke was dat bijna alle landen aan bod kwamen en er ook veel te vertellen, te leren en te kijken valt. Overal staan bordjes met extra informatie, dus je hoeft het als ouder niet uit je hoofd op te lepelen. Deze Chinese draak was toch wel een van de favorieten van mijn dochter.

Ze kunnen zeggen wat ze willen van de olifant….

Als bezoeker switch je net zo makkelijk van de onderwaterwereld naar de jungle of in dit geval de savanne. Prachtig gedaan!

Indrukwekkend!

Na een korte lunchonderbreking had de kleuter haar eerste kennismaking met de Nachtwacht en de Mona Lisa. Eerstgenoemde is mijn favoriet van ‘t Zandsculpturenfestijn.

‘Waar komen jullie toch vandaan?’ En waarom ken ik alleen het vunzige vervolg op deze tekst?

Een groot onderdeel van het Zandsculpturenfestijn is een soort blast from the past. Dit is een gedeelte waar je terug gaat in de tijd en wordt geconfronteerd met je werkelijke leeftijd. 😉

Het Koningshuis komt bijvoorbeeld aan bod, maar ook alle mijlpalen uit het nieuws. Drie keer raden wat de favoriet van mijn kleuter was? Hint: het is blauw.

Wie mist Loeki ook nog steeds?

De echte fanatiekeling kan in dit gedeelte trouwens ook meedoen aan een quiz. Bij elke zandsculptuur staan hints of antwoorden op vragen, die je kan vinden op een speciaal formulier. Hier deden opvallend veel 65+’ers aan mee.

Na het rondsnuffelen in de cadeauwinkel en een korte stop in het speelgedeelte kwamen de regenwolken in zicht. We zaten net in de auto toen het hard begon te regenen. Hopelijk hadden ze bij het Zandsculpturenfestival ook Buienradar en konden ze alles goed afdekken; gezien het wisselvallige zomerweer toch wel een must.

Al met al hebben we ons zo’n twee uur vermaakt. Er is veel te zien en te leren, en ik denk dat je er langer over doet zonder energieke kinderen. Een prima uitje als je toch in de buurt van de Veluwe bent. Meer weten? Check de site.

*Dit artikel is tot stand gekomen door mijn eigen enthousiasme en niet door sponsoring.

Op avontuur met de Inca’s: Pachamama

11 juni 2019
by Romy

De kleuter en ik hadden laatst weer een ‘meidendag’, zoals zij dat noemt. De ultieme voorwaarde voor een meidendag is het samen kijken van een mooie tekenfilm. Zij koos op Netflix Pachamama uit, die net toegevoegd was.

Waar gaat Pachamama over?

De film gaat over een jonge jongen, Tepulpaï, die met zijn volk woont in een afgelegen dorp in het Andesgebergte. Hij droomt ervan om ooit sjamaan te worden. Als het volk op een dag beroofd wordt van hun eten en er een belangrijk gouden beeld uit hun dorp wordt meegenomen, besluit hij samen met zijn vriendin Naïra op avontuur te gaan, het beeld terug te brengen waar het hoort en orde op zaken te stellen. Gaat het hem lukken?

De film staat bol met verwijzingen naar de overtuigingen en lessen van het Inca-volk van weleer. De verering van hun volk en voorouders, het in harmonie leven met de natuur en het brengen van offers aan Pachamama (Moeder Aarde) Inti (de zonnegod) en Mama Killa (de maangodin) staat centraal.

Als kijker krijg je nog een stukje mee van de op handen zijnde verovering van het land door de Spanjaarden, waardoor de kijk van de Inca’s op de wereld langzaam zou veranderen.

De band met Moeder Aarde

De schrijver/ maker van de film, Juan Antes, heeft er 14 jaar over gedaan om Pachamama te maken. Hij kreeg de inspiratie voor de film van zijn vrouw, die voor haar werk als antropologe werkte in Argentinië.

Via haar kwam hij in contact met kleine volksstammen die nog leefden volgens de gebruiken van de oude Inca’s. Door gesprekken met dit volk en hun sjamanen wist hij dat hij ooit een animatiefilm zou maken over de Inca’s en hun band met Moeder Aarde, ter inspiratie voor de moderne mens en hun leefgewoonten.

‘And I thought it’s two points of view of the same thing: Europeans coming from Spain, from Europe, from England, France also, and seeing the earth as a resource of richness and gold, and these people that just see it as something to worship.’ – Juan Antes

Wat vonden wij van Pachamama?

Pachamama is een bijzondere en prachtig gemaakte animatiefilm, met een wat donkere en serieuze ondertoon. Verwacht geen happy de peppie Disneyperikelen. De boodschap van deze film is erg actueel te noemen, nu het klimaat en duurzaamheid hot items zijn op persoonlijke en politieke agenda’s. Wees zuinig op de aarde en heb respect voor wat Moeder Aarde je gebracht heeft, is de duidelijke boodschap.

Dit maakt Pachamama best een pittige film voor jonge kinderen. Wat mijn kind erg hielp, waren de prachtige animaties. Heel grillig en kleurrijk, net als de animaties uit Song of the Sea. Ze deden me er zo aan denken dat ik een rondje Google heb gedaan, maar concreet bewijs over dezelfde tekenaar heb ik niet kunnen vinden. Producent Didier Brunner bleek echter wel The Secret of Kells – uit dezelfde koker als Song of the Sea- geproduceerd te hebben. Het kan dus haast geen toeval zijn.

De kleuter was bij vlagen erg onder de indruk, vond sommige stukjes spannend en begreep ook nog niet alles. De symboliek en uitvoering van de film sprak van de ene kant erg tot haar verbeelding (‘Ging dat écht zo vroeger mama? Dachten ze dat de maan een meisje was? Of is dat gewoon ook zo?’) en was aan de andere kant soms best duister en ongrijpbaar.

Anno 2019 is het thema Moeder Aarde actueler dan ooit. Staat je kind open voor een film met een boodschap en is het begaan met de natuur? Dan zou ik Pachamama zeker een kans geven!

*Dit artikel is tot stand gekomen door mijn eigen enthousiasme, niet door sponsors.

Nooit meer hetzelfde

8 juni 2019
by Romy

Mijn man en ik ruimen op, en er blijken nog steeds talloze babyspullen in ons bezit te zijn.

Vier babyslaapzakken, een aantal ongeschikte flesjes en speentjes, een aangebroken fles babylotion en een mobile voor boven een wiegje. Ontelbaar veel pluizige knuffels, een dozijn rompertjes en zelfs een aangebroken pak luiers, maat 0.

Hij staat met een stapel geboortekaartjes in zijn hand. ‘Wat wil je hiermee doen?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Tja. We kunnen ze niet nog een keer versturen, toch?’ Ze gaan door de versnipperaar.

Vijfeneenhalf jaar aan baby- en kinderspullen gaan door onze handen, voor zover ze dat bij de eerste opruimpoging al niet waren gegaan. Peuterdansdiploma’s. Het eerste armbandje. Een boek over zindelijkheid. De buggy kan op Marktplaats, het eerste fietsstoeltje ook. Weet je nog, die dansende krullen in de wind, haar handjes in de lucht?

Ik vind de eerste echofoto, denk vertederd terug aan het dansende wezentje op het scherm, en berg ‘m zorgvuldig op. De kamer is gevuld met tastbaarheden van een pril leven en de grote verwachtingen die hier mee gepaard gingen. Vol van verwachtingen en dromen over een klein meisje dat in ons leven kwam en bleef.

We gaan zo op in de opruimsessie dat we niet op onze telefoons kijken. Pas uren later zien we het ongelezen berichtje met het slechte nieuws. Buiten waait de wind om het huis, hard en venijnig. De zon verdwijnt achter de wolken. Mijn buik doet pijn.

Ik denk terug aan de bevalling van ons kind, en aan hoe kwetsbaar ik me toen voelde. Hoe ik alles in een bevallingsplan genoteerd had, maar aan de goden overgeleverd was, de natuur haar werk moest laten doen. Hoe zeer ik uitkeek naar het eindresultaat: ons kind in mijn armen, ons eigen vlees en bloed.

De babykamer was gereed, alle spullen waren in huis: hydrofiele doeken, het eerste pakje, dekentjes, babyolie. We vinkten het lijstje af. Straks zou alles anders zijn, ons leven zou nooit meer hetzelfde zijn.

Slapeloze nachten, honderden flesjes, doorkomende tandjes en eerste lachjes: die gingen er komen, daar gingen we als toekomstige ouders van uit. Het badje, de commode, de allerkleinste kleertjes: ze waren de belofte van een nieuw leven dat tot bloei zou komen. Voor ons was dat ook zo. Waarom kan dat niet voor iedereen zo zijn?

Het leven zelf doet geen beloftes en geen garanties, al hopen we dat wel. Het leven zelf is soms hard en oneerlijk.

Hoe vaak heb ik niet in dat babykamertje gestaan en gedroomd over het moment dat ons kind in haar wiegje zou liggen slapen, haar voor me gezien als het meisje dat ze zou worden? Hoe vaak heb ik de afgelopen jaren niet naar dat slapende meisje gekeken, eerst als baby, toen als peuter en daarna als kleuter, en me afgevraagd waarom de tijd zo snel gaat?

Ik steek een kaarsje aan en denk aan een klein meisje en een papa en mama met een leeg wiegje. Aan knuffels die niet geknuffeld gaan worden, aan lege flesjes en ongedragen kleertjes in de kast. Mijn hart breekt in duizend stukjes. Kon ik maar…maar niets zal helpen om het verdriet weg te nemen.

Midden in een kamer vol gebruikte baby-en kinderspullen staken mijn man en ik het opruimen en houden we elkaar stevig vast.

Dochterlief schrijft #7 krokodillen en overgave

6 juni 2019
by Romy

Ik schrik wakker en zit nog half in een droom. Het was niet het het type droom waar ik lang in wilde vertoeven. Er kwamen een paar krokodillen in voor, die zich bevonden in een zwembad dat qua showgehalte zo in Studio 21 had kunnen staan. Read More

Terug in de tijd in Kasteel Doorwerth

3 juni 2019
by Romy

Men zegt dat er in de plaats Doorwerth al mensen wonen sinds de prehistorie. Het prachtige Kasteel Doorwerth, dat aan de rand van deze plaats ligt, is iets minder oud, maar zeker niet minder indrukwekkend!

Kasteel Doorwerth is van oorsprong een waterburcht in de uiterwaarden van de Rijn, vlakbij de stuwwal die de zuidelijke begrenzing van de Veluwe markeert. De fotogenieke weg ernaartoe is een groen feestje op zich. Het bevat ook enkele scherpe bochten, waardoor je je als automobilist even Max Verstappen kan wanen (wel binnen de geldende snelheidsnormen, uiteraard!) Ook onder fietsers is deze weg- of eigenlijk de gehele regio – razend populair. Geef ze eens ongelijk. Ook wij komen hier graag.

Sinds 1260

Kasteel Doorwerth werd voor het eerst schriftelijk genoemd in 1260, toen het werd belegerd en in brand gestoken. Het oudste deel van Kasteel Doorwerth bestaat uit een rechthoekige woontoren nu nog is te herkennen als de huidige oostvleugel, en werd in de decennia na 1260 gebouwd.

Het kasteel doorstond vele veldslagen en belegeringen, maar zou uiteindelijk tijdens de Slag om Arnhem zwaar beschadigd raken. Anno 2019 is het kasteel geheel gerestaureerd en bevinden zich er 3 musea. Ook organiseren ze er regelmatig speciale activiteiten en dagen, kunnen scholen het kasteel bezoeken en is het een stijlvolle trouwlocatie.

Wij waren wel vaker op het terrein geweest als we na een autoritje in de regio een tussenstop maakten, maar we waren er nog nooit binnen geweest. Sinds kort is onze dochter enorm geïnteresseerd in musea en geschiedenis, dus besloten we het kasteel te bezichtigen. Onze dochter kon tijdens de bezichtiging een korte speurtocht doen en er is weinig wat ze leuker vindt dan dat, dus ze ging a la Roadrunner alle gangen en kamers door.

In het kasteel mogen foto’s gemaakt worden zonder flits. Voor deze blog hou ik het aantal foto’s van binnen beperkt, want ik vind dat lezers deze mooie plek zelf maar moeten ervaren!

De imposante binnenplaats van Kasteel Doorwerth. Aan de zijkant ga je het kasteel/museum binnen.

De bezichtiging

We begonnen de bezichtiging in de keuken, die eruit zag alsof er gisteren nog mensen gegeten hadden. Het was niet moeilijk om ons een voorstelling te maken van hoe het er hier vroeger was en ook de fantasie van de kleuter draaide overuren.

In de kelder van Kasteel Doorwerth

In bijna elk vertrek kon een kijkje worden genomen. Alleen de torenkamers konden niet bezichtigd worden, (Kasteelspoken? De kamer van Blauwbaard? Wie zal het zeggen.) wat de kleuter wel een beetje jammer vond. De ridderzaal, salon, eetkamer, slaapkamer, kelders en zelfs het kleinste kamertje konden bezichtigd worden. Deze kleinste kamer was uiteraard zeer populair onder de jongste bezoekers en de kleuter kon er dan ook niet over uit dat volwassen mensen hun behoefte ‘s nachts op ‘een potje’ (lees: po) deden.

Potentieel avondmaal

Doordat het geheel geleidelijk overging in musea, was de bezichtiging een goede mix tussen leren en bekijken. Voor 5-jarigen zoals die van ons, die op Duracell konijn-snelheid een speurtocht doen, was het educatieve deel misschien nog niet zo enorm interessant. Voor volwassenen is het erg leerzaam. De geschiedenis van het kasteel komt uitgebreid aan bod, net als feiten over Doorwerth en de mensen in en om het kasteel. Je kan er kunst bezichtigen en ook de talloze jachttrofeeën worden uitgebreid tentoongesteld. Al met al waren we toch zeker een uur binnen.

De ridderzaal

Ik ga niet verklappen wat mijn dochter het mooist vond aan het kasteel, want dat moeten jullie zelf maar een keer bekijken. Aan de ooh’s en aah’s van de andere kinderen was het wel duidelijk waarom ze deze pronkstukken voor het laatst hadden bewaard. In de huidige tijd geplaatst heb ik wel een dubbel gevoel over deze pronkstukken, trouwens. Imposant waren ze zeker!

Het passen en aanraken van een echt ridderschild- en helm kwam in ieder geval op een goede tweede plek, aldus dochter. Leuk dat ze replica’s hebben gemaakt om dit uit te proberen, dat maakt het bezichtigen heel interactief. De speurtocht is eenvoudig te doen door de route die duidelijk is aangegeven.

De kasteeltuin is ook echt de moeite waard, zeker tijdens mooie warme zomerdagen. Er is een restaurant waar je de lekkere trek kan stillen en op het terras kan zitten, en een museumwinkeltje waar je souvenirs kan kopen. De omgeving rond het kasteel is een aanrader voor wandelaars, dus je hoeft je niet te beperken tot alleen het terrein rond het kasteel.

Als de kinderen nog energie over hebben kunnen ze spelen in de kleine aangrenzende speeltuin,waar ze geheel in stijl kunnen klimmen in een uitkijktoren, water kunnen pompen en plaats kunnen nemen op een houten troon.

Uitzicht op Kasteel Doorwerth van buiten het kasteel

De kleuter vond dit uitje ‘Het leukste uitje ooit’ 😉 en ook wij hebben ervan genoten. We komen zeker nog een keertje terug!

Voor meer informatie over Kasteel Doorwerth verwijs ik jullie door naar hun eigen site.

*Dit artikel is tot stand gekomen door mijn eigen enthousiasme, niet door sponsors.

Allermeest

1 juni 2019
by Romy

‘Van wat hou jij het allermeest?’ vraagt ze, midden in een relaas over waarom zwarte slakken zwart zijn en bruine slakken bruin. (Haar mening: ze verven zich zelf van binnenuit, die slakken. Echt waar. Kan iemand zien wat ze in hun huisjes doen? Nou dan!) Read More

Hoe ik mijn liefde voor Aziatisch eten terugvond door het kijken naar Street Food

28 mei 2019
by Romy

Mensen kijken me vaak met een mix van hoop en gulzigheid aan als ik vertel over mijn Indische roots. ‘Dan kan je vast ook heel goed Aziatisch koken!’ is vaak de volgende opmerking. Nou…nee. Read More

Vliegtuigen spotten bij Aviodrome

25 mei 2019
by Romy

Het is een tijd geleden dat ik schreef over een inspirerend (gezins)uitje, maar ik heb er weer eentje gevonden: Aviodrome, het lucht- en ruimtevaartmuseum in Lelystad.

Helikopter, helikopter, vlieg jij met mij mee omhoog…

Grappige anekdote: enkele jaren geleden stapten mijn man en ik samen met vrienden in twee helikopters op Lelystad Airport. Ik durfde niet samen hem in 1 helikopter- we waren net een paar maanden ouders en ik had gelezen dat koninklijke families ook altijd in aparte vliegtuigen reisden zodat ze niet met het gehele gezin zouden neerstorten – maar op het moment suprême werd mijn hormonale hysterie genegeerd en werden we niet alleen samen in een helikopter gezet, maar moest ik nog naast de piloot zitten ook.

Het was natuurlijk fantastisch en een onvergetelijke ervaring, maar het kwam daarna niet in ons op om het nabijgelegen Aviodrome te bezoeken. Totdat ons kind bovengemiddeld veel vragen over vliegen, vliegtuigen en de ruimte begon te stellen. Ze was dan ook lyrisch over dit uitje, dat kan ik alvast verklappen.

Lucht- en ruimtevaartmuseum Aviodrome was eerst lange tijd onder de naam Aviodome ondergebracht bij Schiphol. Sinds 2003 is Lelystad Airport de thuisbasis en is het een gewilde plek voor luchtvaartliefhebbers. Ze hebben een collectie van meer dan 100 vliegtuigen en er zijn regelmatig thema-tentoonstellingen of speciale dagen, waarop je bijvoorbeeld een kijkje in de cockpit mag nemen.

Momenteel is er een verbouwing gaande door een gulle gift van een bekende loterij. Deze verbouwing duurt tot en met de zomer van 2019 en doen ze stapsgewijs, zodat je er als bezoeker weinig hinder van ondervindt. Wij hebben er in ieder geval weinig van gemerkt, dus laat je er niet door weerhouden.

Ondanks deze verbouwing was er meer dan genoeg te zien. Het begon al bij de ingang; de balie was net een incheckbalie en ook was er een bagageband met een scan, net als op een echt vliegveld. De medewerkers staan je netjes in kostuum te woord en het lijkt net alsof je op het punt staat om op vakantie te gaan. Het zonnetje scheen uitbundig en we kwamen meteen in de vakantiestemming!

‘Het is hier fantastisch, tot over 2 weken!’

In het museum kan je prachtige oude vliegtuigen bewonderen. Het was met een stuiterende kleuter een hele opgave om de bijschriften te kunnen lezen, dus meer info over de getoonde vliegtuigen kan ik jullie niet geven. Het museum is ruim opgezet in een kenmerkende stijl. Kinderen spelen in speelruimtes die op cabines lijken, ze kunnen er testjes doen om piloot of stewardess te worden, kunnen zelf modelvliegtuigjes laten vliegen door op een knop te drukken, of plaatsnemen in een vluchtsimulator. Niet alleen leuk op kinderleeftijd; ik zag ook opvallend veel vaders op knopjes drukken.

Er was ook een serieuze noot: het gedeelte over de Tweede Wereldoorlog en het effect op de Nederlandse bevolking en de luchtvaart zelf. Heel indrukwekkend en beeldend weergegeven en ondanks de heftige geschiedenis vond ik dit door de uitvoering het mooist om naar te kijken.

De kers op de taart was het bekijken van een echte Boeing 747. We liepen door een lange sluis naar de ingang en ik stuurde onderstaande foto naar de schoonfamilie met de mededeling dat we het vakantiegeld goed hadden besteed. Niet iedereen trapte erin. 😉

De kleuter mocht vervolgens plaatsnemen op een stoel in de Business Class en kreeg een uitgebreide uitleg van een ‘echte’ piloot. Zij heeft nog nooit gevlogen dus ze vond het bekijken van de binnenkant van een echt vliegtuig heel bijzonder. Wij stiekem ook; het kunnen vliegen in zo’n groot toestel brengt toch een magie met zich mee die nooit meer over gaat.

Ook ontzettend leuk was het bekijken van het Schiphol-gebouw zoals het er in de jaren twintig van de vorige eeuw uitzag. Als geschiedenisgek kon ik er mijn hart ophalen, wat heerlijk nostalgisch allemaal. Je kan er helemaal naar boven klimmen en hebt dan een prachtig uitzicht op Aviodrome en de landende vliegtuigen van Lelystad Airport. Buiten zijn er ook nog allerlei andere soorten vliegtuigen te bezichtigen.

Voor het verzorgen van de inwendige mens kan je ook prima bij Aviodrome terecht: er is een eetgelegenheid waar je gezonde en minder gezonde dingen kan bestellen. Op het terras zijn allerlei speeltoestellen, kinderattracties en een springkussen zodat je daar als ouder ook al geen omkijken naar hebt. Wij hadden ook nog eens geluk met het mooie weer, dus het was het ideale uitje voor de zaterdag!

We kijken terug op een geslaagde dag en komen zeker nog een keer terug! Meer weten? Klik dan door naar hun site.

*Dit artikel is tot stand gekomen door mijn eigen enthousiasme, niet door sponsors.

Onzichtbaar

16 mei 2019
by Romy

‘Heb je nog geoefend thuis?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik snap het gewoon niet.’ ‘Wat snap je niet, de letters?’ ‘Nee. Of ja. Ik krijg het gewoon niet goed met mijn hoofd, snap je? Het wil gewoon niet.’

Hij was altijd de laatste van de ochtend. Zijn groepsgenootjes herkende ik na twee keer, maar zijn gezicht kreeg ik maar niet duidelijk op mijn netvlies, terwijl ik bijna nooit gezichten vergeet. Als hij op me af kwam lopen en oogcontact maakte herkende ik hem wel, maar midden op het schoolplein kon ik hem nooit zien, ook al liep hij in de buurt.

Hij leek wel onzichtbaar. Er waren tientallen jongetjes zoals hij die wel hun plek opeisten, renden en stoeiden. Hij liep na ons samenzijn het schoolplein op en leek dan te verdwijnen, te midden van alle andere kinderen, tijdens het speelkwartier. Ook mijn dochter, die iedereen kent, wist nooit wie ik bedoelde als ik het over hem had.

Twee maanden oefenden we samen letters in de lerarenkamer van de school. Hij had er meer moeite mee dan de andere kinderen, dus oefende ik stiekem wat meer met hem. De vooruitgang bleef uit. Ik moest dat melden en voelde me een verklikker.

Elke keer raakte hij een beetje meer ontmoedigd. Begon te hakkelen, raakte de draad kwijt. De laatste keer was hij erg in de war en kon niet uitleggen waarom. Ik zag de grote frons op zijn voorhoofd en keek hem na als hij wegliep- voor de omstanders met solide stappen, terwijl ik zag dat hij op eieren liep. Maar waarom?

Ik stelde de juf voor om hem extra te helpen, want ik wist hoe druk ze waren. Die twijfelde. Ze zou zijn ouders informeren. ‘Komt goed joh!’ zei ik de laatste keer bij het afscheid. ‘Gewoon blijven proberen. Zet ‘m op hè!’ Hij sjokte het schoolplein op als een oud mannetje, niet als een kleuter. Daar loste hij weer op in een wirwar van rennende kinderen.

De juf zag bleek toen ze me weer zag. ‘Je hebt het misschien al gehoord?’ Er bleek een reden te zijn dat het allemaal zo moeizaam ging. ‘Ik hou je op de hoogte.’

Met een brok in mijn keel hielp ik mijn groepje, met nog meer aandacht dan normaal. Ik gaf mijn kind die avond extra kusjes in haar nek. ‘Ik weet trouwens wel wie hij is, mama!’ zei ze. ‘Ik ook,’ zei ik met mijn neus in haar haren. ‘Ik ook.’

Photo by Dawid Zawiła on Unsplash

De grote zwaan en het onhandige kleine eendje

12 mei 2019
by Romy

Ademloos keek mijn dochter naar de zwanen die voor haar neus zwommen. ‘Zij zijn ook een familie mama! Net als wij! ‘ De zwanen stopten even en keken net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hun. Ik herinnerde me een bijzonder sprookje.

Er was eens een grote, mooie zwaan met een talent voor schoonheid. Zij zag dit altijd in mensen, ook in de mensen die het misschien niet altijd verdienden. Haar nest bleef vrij van eieren, maar haar leven zou een bijzondere wending nemen. Op een dag kwam er door de speling van het lot een baby-eendje in haar leven dat het moeilijk had. Het baby-eendje was verlaten en alleen, en ook al kreeg ze een warm en veilig nest, ze voelde zich nergens thuis en wist zich geen raad met zichzelf.

De grote zwaan en het baby-eendje kregen een band samen. Allebei hielden ze van mooie dingen. Samen konden ze uren tekenen en het baby-eendje kon zich hier helemaal in verliezen. Er werd een creatieve vlam in haar ontstoken die nooit meer uit zou gaan. Het kleine eendje dacht al snel: ‘Dit is wat ik moet doen. Ik moet de wereld laten zien hoe mooi het leven is, en dat ga ik doen met woorden.’ Maar het kleine eendje durfde niet. Om haar boodschap te kunnen brengen, moest zij zichzelf laten zien, en het eendje hield niet van wat ze in de wateroppervlak zag.

De grote zwaan spoorde het kleine eendje aan om de wereld in te gaan en met haar talent te pronken, maar het kleine eendje wilde liever onzichtbaar blijven. De verentooi die de zwaan voor het eendje in gedachten had, was altijd kleurrijker en opvallender dan dat ze zelf zou kiezen. Het eendje groeide op en worstelde met zichzelf. Ze verstopte zich het liefst in het hoge riet langs de kant van de rivier en ze was zo druk met het verstoppen van zichzelf, dat ze niet door had dat haar grijze donsveren waren veranderd in mooie witte veren.

De grote zwaan zag echter al jarenlang die mooie zwaan in het kleine onhandige eendje, dat regelmatig te hard van stapel liep en dan over haar eigen poten struikelde. Ze had het eendje vanaf het begin herkend en zwom dagelijks voor haar neus, om het eendje te laten zien wie ze was. Het onhandige eendje herkende de grote zwaan wel, maar vond de ontdekking te mooi om waard te zijn. Ze was toch altijd een lelijk eendje geweest? Wat moest die mooie zwaan dan van haar?

Totdat het eendje zelf moeder werd. Er werd een nieuw baby-eendje geboren, maar tot verbazing van de eend bleek dit eendje een mooie zwaan te zijn, die zichzelf vol trots aan de wereld liet zien. Door haar geboorte moest de eend eerlijk naar zichzelf kijken. Ze was in de war. Zou ze zelf dan misschien ook een zwaan zijn?

De mist over de rivier trok op en onthulde alles wat tot dan toe verborgen was gebleven. Niet alles was fraai, niet alles was makkelijk om onder ogen te zien. Maar de liefde voor de schoonheid in de wereld, de gemeenschappelijke deler tussen de grote zwaan en het eendje, was nooit vergaan. Het eendje keek in weerspiegeling van het water en zag een mooie witte zwaan. De grote zwaan, inmiddels een oma-zwaan, zwom naast haar en zuchtte van opluchting. Het eendje realiseerde zich: wij drieën, wij waren altijd al een zwanenfamilie.

Het baby-eendje zwemt af en toe nog door haar gedachten, als ze onzeker is over haar kunnen, maar in het wateroppervlak ziet de eend haar niet meer. En het sprookje van de grote zwaan, de babyzwaan en het ooit zo onhandige eendje is nog lang niet uit.

Photo by Igor Kaliush on Unsplash